Mało pokory

mało, mało pokory…
mało, mało pokory…
mało, mało pokory…
mało, mało pokory…

gdzieś franciszkowe wołanie pradawnym echem pobrzmiewa
o siostrach naszych i braciach, o ptakach, wilkach i drzewach
o różnych stworzeniach bożych, co mają także uczucia
o tym, że człowiek-król stworzeń na straży stać winien życia

ref.:
mało, mało pokory
mało, mało pokory
zbyt wiele pychy w człowieku i pogardy dla natury

mało, mało radości
mało, mało radości
świat tonie w smutku odmętów ludzkiej obojętności


Świętego sprzed ośmiu wieków dziś słuchać znowu nam trzeba
by móc odnaleźć w człowieku dobro, co sięga wrót nieba
by odkryć znów świat na nowo, cudem stworzenia się cieszyć
sercem ze światem się dzielić i intelektem nie grzeszyć

ref.:
mało, mało pokory…

o średniowieczny Franciszku, zaglądnij do naszych czasów
wnieś pokój Twój w nasze serca, chroń je od zgiełku, hałasu
naucz nas widzieć świat wokół oczyma dziecka – Twoimi
naucz nas cieszyć i kochać wszystko, co z nami na Ziemi

ref.:
mało, mało pokory…